Inesowy Domek.

wziął głęboki wdech i otworzył oczy. Źrenice rozszerzyły się i ów dziewczyna mogła dostrzec jego czerwone oczy i o wiele bledszą cerę.
-Masz może jakiś wolny pokój?-spytał tak ot.

A na łóżku siedział już kot. Zachwiał się lekko po czym nastroszył groźnie futro. Wydał z siebie dość nieprzyjazne miauknięcie i wskoczył na parapet. Ugiął tylne łapy i wyskoczył przez okno otworzone 'po szwedzku'.

zdziwił się nieco po czym stwierdził że "porzyczy" sobie łóżko a raczej domek dziewczyny. Tak więc pościelił je. Rozebrawszy się wsunął pod kołdrę i zasnął.

obudził się ubrał i wyszeł zamykając drzwi.

Przyszła do domu, umyła się, przebrała i ruszyła ponownie w stronę wyjścia, po czym wyszła - nmjt xP

Przez uchylone okno wskoczyła biała kotka. Będąc na parapecie, zeskoczyła zgrabnie na łóżko i zwinęła się w kłębek. Jej ogon latał z nerwów na boki a oczy pobłyskiwały w ciemności. Leżała tak w ciszy, patrząc tępo przed siebie. Zastanawiała się nad czymś intensywnie ... nad czymś ważnym.

*Cisza a w niej znajomy stukot pazurów przy drzwiach. Chwile później klamka opadła a drzwi otworzyły się. Do środka wszedł Samuel w wilczej postaci i przeszedł przez cały przedpokój.* In? *Bardziej warknął niż powiedział węsząc.*

A Ines już była w ludzkiej postaci i kombinowała coś przy szafie. Stała na palcach, dłońmi próbując coś dosięgnąć. Szafa raz po raz uderzała o ścianę, gdy dziewczyna bardziej się na niej opierała. Ponieważ mebel strasznie skrzypiał nie dosłyszała warkotu wilka.

*Wilk znalazł w końcu blondynkę i zmienił swą postać na ludzką. Samuel stał za Ines i patrzył na nią z uniesionymi brwiami i myslami kłębiącymi sie w głowie. Uniósł dłoń i dotknął ramienia Demonicy delikatnie.*

Gdy już dosięgła śliskiego kółeczka od walizki wzdrygnęła się czując czyjś dotyk i popchnąwszy szafkę, omal nie zrzuciła walizki na głowę demona ... omal.
- Przestraszyłeś mnie - mruknęła, patrząc na niego ni to złym ni to zaskoczonym wzrokiem.
- Myślałam ... - zaczęła i urwała nagle. Tego lepiej mu nie mówić.

Co myślałaś? *Wsunął dłonie do kieszeni spodni i obrócił sie na pięcie. Wolnym krokiem zbliżył sie do kanapy i usiadł na niej zakładając stopę na kolanie. Jego wzrok błądził po pomieszczeniu tylko czasem zachaczając o Ines.*

Zacisnęła usta, obserwując bacznie jego ruchy.
- Że to nie ty. - oznajmiła i zerknęła na groźnie wyglądającą walizkę. Jak jej teraz nie zdejmie, to kiedyś ta spadnie jej prosto na głowę...

*Zaśmiał się znów. Tym razem śmiech zdawał się być ironiczny.* Powiedz mi mooże... *Zaczął z ociąganiem i znów zmienił pozycje na kanapie tym razem wychylając sie i opierając łokcie na kolanach.* Co teraz?

Nie lubiła gdy śmiał się w takich sytuacjach ... w ogóle już miała tego wszystkiego dość. Założyła ręce za siebie i oparła się o ścianę.
- A co ma być ? Gdzie byłeś ? - zapytała nie spuszczając go z wzroku. O dziwo była teraz bardzo spokojna.

To ważne? *Prychnął. Nie lubił gdy zadawała mu takie pytania. On zbytnio się nie wtrącał gdy Ines spotykała się z Kobaltem.* Przesiedziałem cały ten czas u bardzo pieknej brunetki nad morzem... *Powiedział po długiej chwili przekrzywiając głowe na bok.* Miałem kilka spraw.

- Aha - szepnęła i popchnęła delikatnie szafkę. Nareszcie spadła z niej pożądana rzecz. Dziewczyna otworzyła ją i zamiast zacząć się pakować usiadła w niej z dość nabzdyczoną miną. Chwyciła za suwak i zaczęła nim jeździć w prawo i w lewo, wywołując irytujący dźwięk.

Aha? *Wstał i znów stanął przy Ines.* A więc teraz co? Mówimy sobie sztywne 'dzień dobry' gdy tylko sie zobaczymy i zapominamy o wszystkim? *Samuel oparł sie o ścianę i zjechał w dół wgapiając sie w sufit.*

- Nie wiem, muszę się jeszcze zapytać o zdanie mojego pięknego kochanka z gór - podniosła na niego wzrok, próbując powstrzymać się od uśmiechu. Kiepsko jej to wychodziło. A tak bez żartów, to ciężko jej się było tak ot rzucić mu na szyję, kiedy tyle czasu go nie było. Nie powiedział 'papa' i na dodatek się jeszcze na nią denerwuje, gdy się go pyta gdzie był.

Moim zdaniem on jest za. Chyba troszeczke mu wadzę swoim istnieniem więc kiedy się rozstaniemy jemu to będzie bardzo na rękę. *Spojrzał w bok na Ines oschylając głowe w tył.* A więc?

- Eh - westchnęła pod nosem, wygrzebując się z walizki. Zanim skończył mówić usiadła obok niego i oparła głowę na jednej z dłoni.
- Oczywiście, że nie chcę się z tobą rozstawać... nie mam pojęcia skąd Ci się to w ogóle wzięło. - przytrzymała zębami wargę, znów próbując ukryć rozbawienie. Chciała mu jeszcze coś powiedzieć, ale postanowiła zaczekać, aż temu powróci choć w części humor. Jeszcze by się za bardzo wściekł ...

Może z Twojej postawy? Lepiej jest udawać, że sie mnie widzi. *Stwierdził i wyprostował nogi, jego spojrzenie znów zaczęło latać po całym pomieszczeniu zawieszając sie czasem na Ines. Na dodatek tęczówki mieniły sie to na brązowo to na czerwono. Chyba tylko oczy zdradzała to, iz z Samuelem chyba nie było do końca w porządku.*

Znów miała ochotę wytknąć mu to wszystko. Bo to ona zniknęła bez słowa na dwa tygodnie, prawda ? Naprawdę trudno jej było teraz trzymać nerwy na wodzy.
- Możesz przestać ? Chcę się z tobą pogodzić, ale wyglądasz jakbyś jednak nadal czekał aż zmienię zdanie - wykrzywiła usta w lekkim grymasie. Na prawdę chciała mieć już to wszystko za sobą.

Ja nie zauważyłem abyśmy sie pokłócili abyśmy teraz mieli się godzić. *Odparł zamykając oczy na dość długi czas.* Wróciłem i nie mam zamiaru już znikać a tym bardziej odchodzić. *Dodał jeszcze i uniósł rękę do szyi drapiąc sie po niej. Oczy wciąż miał zamknięte zupełnie jakby już nie chciał błądzić wzrokiem po pokoju.*

Przechyliła głowę w bok, obserwując go bacznie ... a jednak nadal było coś z nim nie tak. Podniosła rękę i zaczęła bawić się kosmykiem jego włosów. Zabrała ją jednak szybko, gdy dostrzegła, że podstawia mu pod twarz wyraźny, czerwony ślad na nadgarstku. Bynajmniej nie był to ślad po cięciu się. Schowała dłoń między kolanami i zerknęła na Sama, zastanawiając się czy to zauważył.

*Może i lepiej, że demon akurat w tym momencie miał zamknięte oczy.* A więc jak? Mam dość kłótni z Tobą. Albo jakoś dojdziemy do porozumienia albo sie pozabijamy. *Ostatnie zdanie powiedział bardzo cicho, niemalże szeptem. Otworzył ślepia, które teraz były chorobliwie czerwone zupełnie jak w chwilach gdy emocje biora nad nim górę.*