Dom Sky'a

Przyśpieszył kroku, widząc, że dziewczyna mu "odpływa" najwyraźniej. Wszedł do środka i wniósł ją na górę po schodach, po czym położył na łóżku, na plecach. Spojrzał na rękę, którą nadal trzymała przy ranie.
- Pięknie.
Mruknął do siebie, patrząc krótką chwilę dość tępo na ranę, a potem na twarz Denerith. Zerwał się w końcu i zbiegł na dół po schodach. Wpadł do łazienki i wyciągnął z szafki apteczkę. Potem skoczył do kuchni i wygrzebał z szafki nici i igłę. Tak, tak... Nici miał w kuchni. o.o Z tym wszystkim wrócił na górę i położył obok dziewczyny na łóżku. Podłożył poduszkę pod głowę Den, ręce położył wzdłuż jej ciała, a potem podciągnął lekko bluzkę dziewczyny do góry, żeby dostać się do rany. Cudowny widok. Zaklął coś pod nosem. Idiotka. Jak można być tak bezmyślnym i narażać własne życie... Wyjął z apteczki pęsetę, cóż, musi wystarczyć. Kleknął przy łóżku, bo było dość niskie i teraz było mu wygodniej.
- Trzymaj się Den.
Wymruczał, zerkając na moment na twarz dziewczyny, zaraz jednak powracając wzrokiem do rany. Przemył ją delikatnie wodą utlenioną, zmywając tym samym krew, by mieć lepszą widoczność. Następnie zaczął "dłubać" w niej w poszukiwaniu kuli...

"dłubać" - jak to fajnie brzmi

Gdyby nie to, że miała kulę w brzuchu, zapewne speszyłaby się gdy podniósł jej bluzkę o.o
Jęknęła cicho, i chwyciła (załóżmy ze łóżko było nim przykryte xd) prześcieradło. Zacisnęła mocno pięść (Bez skojarzeń, umieranie a rodzenie to dwie rożne czynności! o.o), ale nie wytrzymała. Po chwili już "odpłynęła". Ale nie w sensie, że umarła czy coś, po prostu zemdlała o.o

Spojrzał na nią, natychmiast zauważając, że straciła przytomność.
- Jezu.
"Tylko mi tu nie umieraj". Dodał już w myślach. Do tej pory działał dość powoli, teraz zaczął się śpieszyć. Upływ krwi jest niebezpieczny, a im dłużej trwa tym gorzej, co jest oczywiste. Znalazł wreszcie kulę i wyjął ją przy pomocy pęsety. Zarówno łóżko, jak i dłonie Sky'a były już ubabrane w krwi. Dobrze, że nie spodziewał się gości. (o.o) Mieliby ciekawy widok... Sięgnął po igłę i zdezynfekował ją wodą utlenioną, potem nałożył na nią nić. Denerith miała szczęście, że Sky miał specjalne nici do zszywania ran, taka zwykła zaraz by pękła i sytuacja by się powtórzyła. Zszył dokładnie ranę, a potem jeszcze raz ją przemył. Gdy skończył westchnął ciężko, siadając na stopach, bo do tej pory klęczał. Wzrok przeniósł na twarz dziewczyny. W myślach błagał by wszystko było już w porządku, a Den się obudziła za jakiś czas. A najlepiej zaraz, bo padnie tu z nerwów. Ręce mu się nadal trzęsły mimo, że już potencjalne zagrożenie minęło.

Dziewczyna "przebudziła" się dopiero po upływie ok. godziny. Uniosła lekko powieki, i rozglądnęła się wokół. Ze zdziwieniem stwierdziła, że stoi obok niej Sky, i wszystko wskazywało, że jest w jego domu. Zaklęła w duchu. Czyli jednak żyje?
- Co się stało?
Postanowiła udawać, że nie wie o co chodzi o.o

Spojrzał na nią. Jakąż ulgę poczuł, gdy usłyszał jej głos. Czyli wszystko będzie w porządku. Jednak gdy treść tej wypowiedzi dotarła do niego lekko się zdenerwował. Taa... "Co się stało?" Dużo się stało. Za dużo jak na jego nerwy. Cóż, był impulsywnym człowiekiem i wszystko przeżywał dwa razy bardziej. Już sam nie wiedział jaki wyraz ma przywołać na twarz. Uśmiech w związku z tym, że wszystko jest ok, czy zmarszczyć gniewnie brwi w geście złości. Dlatego pozostał obojętny.
- Jeszcze się pytasz? Wystraszyłaś mnie na śmierć. O mało mi tu nie zeszłaś.
Odpowiedział. W głosie słychać było całą masę emocji.

- Przepraszam... - mruknęła cicho lekko zażenowana. Podniosła się, i lekko zzieleniała na twarzy. Jednak wolała ból, niż jego spojrzenie. Przysporzyła mu tylko i wyłącznie masy kłopotów. Wzięła głęboki oddech, i spróbowała wstać o.o

- Jezus, co ty wyprawiasz?! Chcesz, żeby rana Ci się otworzyła znowu?
Zerwał się natychmiast, chwycił ją za ramiona i ułożył z powrotem na łóżku. Usiadł na krawędzi, żeby ją przypilnować.
- Nigdzie mi teraz nie pójdziesz. Nie wolno Ci i koniec. A przepraszać nie masz za co...
"Przynajmniej wiem, że teraz nic Ci się nie stanie". Dopowiedział sobie w myślach. Fakt, dziewczyna musi teraz zostać w domu, bo ruszać jej się nie wolno przez najbliższy czas. On zaś nagle zmienił swoje nastawienie. Nie był już zły, tylko wciąż zdenerwowany, a jednocześnie martwił się o nią. Była nieodpowiedzialna, zupełnie nie myślała o konsekwencjach swoich czynów.

- Nie będziesz mi mówił co mam robić!
Znów chciała wstać, by wynieść się z tego domu, ale odzyskała nagle rozsądek. Westchnęła i obróciła głowę tak, by na niego nie patrzeć. o.o

Zupełnie zignorował to co powiedziała, jakby był głuchy. Może i przez tę chwilę w pewnym sensie był... Już nic nie powiedział. Wstał i zszedł na dół, kierując się w stronę kuchni. Przygotował trochę jedzenia, czyli kanapki i herbatę. To wszystko położył na tackę i zaniósł na górę, do pokoju. Tackę położył obok łóżka na stoliku, a sam usiadł tam gdzie wcześniej, patrząc na dziewczynę, a raczej tył jej głowy. o.o Dotknął ręką jej ramienia, chciał, żeby odwróciła się. Nie miał ochoty podziwiać jej włosów.
- Jeśli jesteś głodna... Przyniosłem trochę jedzenia.

Pokręciła głową przełykając ślinę. Świetnie. teraz est tylko zwykłą, bezbronną ofiarą. Milczała cały czas, modląc się by nie zapytał jej kto jej "podarował" kulkę w brzuch. Łzy leciały jej z oczu na to wspomnienie, jednak teraz starała się je zahamować. Rozklejać się przy nim nie chciała.

Nie miał zamiaru się o nic wypytywać, bo gdyby jemu się coś takiego przytrafiło sam nie miałby ochoty o tym mówić. Ba! Wkurzyłby się, gdyby ktoś go spytał. Cóż, zwykle myślał jak widać najpierw jak on by zareagował, potem "działał", dlatego teraz milczał, uznając to za słuszne. Zabrał rękę, pochylił głowę, a wzrok wbił w podłogę, albo jak kto woli czubki swoich butów. Wypuścił głośno powietrze.

Zamknęła oczy. Jednak jej starania poszły na marne, po policzku poleciała jej łza. Im bardziej starała się wybić z pamięci obraz mężczyzny z pistoletem, tym bardziej miała go przed oczami. Przypomniała sobie wtedy jej ojca o.o Wtuliła się do łóżka, starając za wszelką cenę nie wybuchnąć płaczem. o.o

Zerknął na nią przez ramię, zaraz jednak wrócił do poprzedniego "zajęcia", czyli wpatrywania się w podłogę. o.o

- Dlaczego nie pozwoliłeś mi umrzeć?
Zapytała nagle. Wolała już chyba śmierć, niż to parszywe życie pustelnika, które wiodła o.o

- Dlaczego miałbym pozbawić świat takiej osoby jak Ty?
Odpowiedział pytaniem na pytanie. Nie widział sensu w zostawianiu jej tam samej. Poza tym czuł w pewnym sensie obowiązek pomocy dziewczynie, a równocześnie sympatię do niej. Dlaczego miałby skazać na śmierć kogoś na kim mu zależy? Choćby w małym stopniu, ale zależy... Wciąż siedział pochylony, nie patrzył już na nią, podziwiał podłogę. o.o

- Właśnie... Dlaczego?
Przekręciła głowę, i popatrzyła na niego. Westchnęła cicho, i przeniosła wzrok na sufit o.o

- Świat byłby nudny, gdyby zabrakło takich osób jak Ty.
Odparł, odwracając głowę w jej stronę. Teraz po raz pierwszy od dłuższego czasu na jego twarzy pojawił się szczery uśmiech. Tak, nie wyobrażał sobie życia, w którym nic by się nie działo. Nie miałby kogo ratować na przykład.

Prychnęła pogardliwie.
- Jasne...
Po chwili rozglądnęła się wokół
- I co? Mam tutaj tak leżeć na wieki?

- No i nie miałby mnie kto denerwować...
Stwierdził po chwili. Dziewczyna, a raczej jej zachowanie dogłębnie go irytowało. Uratował jej życie, a ta nic, żadnej wdzięczności.
- Myślę, że wystarczy jeden dzień, potem możesz iść do siebie i tam odpoczywać, bo widzę, że wybitnie nie odpowiada Ci moje towarzystwo.
Odparł, znowu odwracając wzrok.

- Dzięki...
Wtuliła głowę do poduszki
- To nie tak, że nie lubię twojego towarzystwa... Ja po prostu.. - zawiesiła głos o.o

- Po prostu, co?
Spytał, unosząc brwi do góry. Może w geście lekkiego zdziwienia całym jej zachowaniem, a może, ot tak po prostu. Byłby w każdym razie wdzięczny, gdyby wreszcie mu wytłumaczyła o co w tym wszystkim chodzi, bo zaczynał się już gubić.

Zaczęła się jąkać
- Ja... Miałam po prostu dość trudne życie, tak wiec śmierć była by czymś w rodzaju... Ulgi

Przeniósł wzrok na nią.
- Idiotka. o.o
Skwitował. Miał już gdzieś to co zaraz się stanie, czy się obrazi, czy się wkurzy i rzuci na niego. Po prostu tak czuł i koniec. Jak można śmierć uważać za ulgę? Po co umierać? Bez sensu. Tylko tchórze się poddają i godzą na śmierć. On się nigdy nie poddawał i może właśnie dlatego taka reakcja.
- To, że jest nam ciężko nie daje powodu by ot tak sobie umierać. Myślisz, że tylko Ty przechodziłaś piekło? Jeśli tak to się mylisz. Cała masa ludzi ma trudną przeszłość.

Wstała. Aż się w niej gotowało
- Tak! Jestem tchórzem, teraz się odwalisz? - ryknęła na niego o.o
Z oczu wprost strzelał ogień o.o
- Myślisz że każdy przechodził taki terror jak ja? Każdy musiał kryć się na strychu, bojąc się własnego ojca?!
Teraz zamiast ognia, w oczach miała łzy
- Każdy został postrzelony dlatego, ze był "dziwolągiem" ? Każdy musiał chować się w uliczkach przed światem, i okradać ludzi by mieć na jedzenie?!
teraz jej oczy zamieniły się w dwa małe wodospady o.o

Ines szła ulicą, rozglądając się na boki. Była niewidzialna i poruszała się bezdźwięcznie, więc raczej nie łatwo było ją zauważyć. Zatrzymała się przy oknie domu, z którego dochodziły jakieś wrzaski. Zajrzała do środka, stając na palcach. Spojrzała na Sky'a i jakąś nieznaną jej dziewczynę która chyba płakała. Przeszła przez ścianę i obserwowała ich w ciszy.