Dom Sky'a

Wszedł do środka od razu kierując swe kroki ku kuchni. Koniecznie musiał wypić coś ciepłego, bo zaraz się pochoruje. o.o

Otrząsnęła eis z zimna, i ujrzała lekko uchylone drzwi. Szlą cały czas za Sky'em. Ściągnęła płaszcz, i uchyliła lekko drzwi. Rzuciła płaszcz gdzieś tam, i po cichu zaczęła się wycofywać xD

On natomiast usłyszał ciche skrzypnięcie drzwi. Cóż... Chyba zawiasy nie były w najlepszym stanie. Szybko zaprzestał przygotowywania sobie herbatki, zdążył jedynie postawić wodę.
- Wchodź, wchodź. Nie uciekaj...
Zawołał, wychylając się zza drzwi do kuchni i widząc teraz zarówno korytarz jak i Denerith.
- Zapraszam do środka.
Mruknął podchodząc do dziewczyny i zerkając na płaszcz rzucony na wieszak. o.o
- Herbaty? Kawy? Czego sobie życzysz?
Spytał, uśmiechnąwszy się przy tym.

Zmieszała się lekko, ale przymknęła drzwi. Rozglądnęła się wokół
- Kawy... Dzięki... - mruknęła cicho, i jeszcze raz omiotła spojrzeniem pokój.

Znikł za ścianą kuchni. Przecież dziewczyna nie będzie tak stać jak kołek na korytarzu, nie? On tymczasem zajął się przygotowywaniem kawy dla Denerith i siebie. Szybko odszukał w jednej z górnych półek cukier, a w tym samym czasie woda, którą wcześniej postawił zagotowała się. Nasypał po miarce kawy rozpuszczalnej do dwóch szklanek, potem posłodził i zalał wrzątkiem. Wymieszał wszystko łyżeczką i wziął obie szklanki do rąk. Wyszedł na korytarz i spojrzał na Denerith.
- Co tak stoisz? Chodź do salonu.
Zaśmiał się krótko. Powód? Zachowanie dziewczyny, jak dla niego odrobinę dziwne. Sam długo nie czekał tylko wszedł do pokoju, bo na korytarzu pić kawy nie będzie. Obie szklankę Denerith postawił na stoliku, obok kanapy. Sam zaś usiadł w fotelu, który był również obok. Pochylił się lekko do przodu, łokciami opierając się o kolana, zaś dłonie unosząc do góry, tym samym przysuwając szklankę do ust, ot taka jego "naturalna" pozycja siedząca.

Nieśmiało podążyła za nim. Usiadła obok niego, i lekko drżącą ręką sięgnęła po kawę. Po chwili polowa już byłą wypita.
- Fajny dom... - mruknęła cicho, by przerwać ciszę.

- Jak każdy inny, ale dziękuję.
Uśmiechnął się na te słowa, by chwilę potem upić trochę kawy.
- Najważniejsze, że jest tutaj ciepło.
Zaśmiał się krótko, nie odrywając spojrzenia od dziewczyny. Jakoś nie bardzo miał na co innego patrzeć...
- Daleko stąd mieszkasz?
Wiedział, że na tym samym osiedlu. Bardziej mu chodziło o to ile domów dalej. A spytał raczej po to by podtrzymać rozmowę.

- W sumie... Nie daleko. Zaraz za rogiem.
Upiła trochę kawy, ściskając ją dwoma rękami. Było jej strasznie zimno, mimo iż byli w pomieszczeniu, teoretycznie ogrzewanym. Rozejrzała się znów.

Przyjrzał się jej dokładniej. Taa, jakiś szczególnie bystry to on nie był, bo dopiero teraz zauważył, że dziewczynie najwyraźniej nadal jest zimno. Odstawił szklankę z kawą na stolik i wstał.
- Poczekaj tutaj, zaraz wrócę.
I po tych słowach oddalił się na chwilę. Wyszedł na poddasze i tam z jednej z szafek wyjął koc. Razem z nim zszedł na dół, wracając do salonu. Stanął obok Denerith.
- Proszę, okryj się, bo widzę, że nadal Ci zimno.
Powiedział, uśmiechając się przyjaźnie.

- Nie... Dzięki.
nie chciała, żeby myślał że ona jakaś biedna jest o.o na płaszcz jej nie stać, ani na koc x3
- Przeżyję
Dopiła kawę, i postawiła kubek/filiżankę na stole.

Wzruszył ramionami, a koc położył obok dziewczyny na kanapie. Nie będzie specjalnie łaził znowu po schodach. o.o A ponadto jeśli jednak Denerith zmarznie to sobie będzie mogła go wziąć. Usiadł ponownie w fotelu, wziął do ręki kubek z kawą i dopił to co jeszcze tam zostało.
- Poznałaś już kogoś stąd?
Zaczął.

Zaśmiała się cicho
- Jestem władcą. Muszę znać wszystkich z mojego klanu, czyż nie? Ale tak bliżej, to nie.
W końcu poddała się, i sięgnęła po koc. Jeszcze jedno szybkie spojrzenie w kierunku Sky'a, i już była cała nim opatulona. Niczym w kaftanie bezpieczeństwa xD

- No widzisz? Jednak nie dałaś rady przeżyć bez mojego koca.
Wybuchnął śmiechem, ot reakcja na niejaką zmianę zdania dziewczyny. Uspokoił się jednak szybko i odstawił pusty kubek na stolik.
- Jesteś niezwykle niezdecydowaną osobą.
Pierwszy wniosek jaki wysnuł na jej temat.
- A co do poznawania innych... Cóż, ja jak na razie na koncie mam Ciebie i niejaką Ines, z Klepsydr. Dziewczyna mało nie padła na zawał na mój widok.
I znowu wybuchnął szczerym śmiechem. Ot, jakie odczucia powodował w nim obraz ledwie żywej z przerażenia In.

Wzruszyła ramionami
- I właśnie tym się różnimy.
Spojrzała znów w jego oczy
- Ja jestem typem samotnika, a ty jesteś chętnie witającym nowe znajomości facetem.

A już myślał, że jakoś skomentuje to co powiedział. Może i dobrze. Sam jednak się zastanawiał nad tym czy jest aż taki straszny... No... Nieważne.
- Czy ja wiem... Nie byłbym tego taki pewien. Nie mam raczej ochoty poznawać innych Klepsydr.
Mruknął, uśmiechając się kątem ust. Pochylił się lekko w przód, łokciami wspierając o kolana i wciąż patrząc na Den.

Uniosła lekko brew
- Mam coś na twarzy, czy coś? Patrzysz się na mnie jak urzeczony...
Uśmiechnęła się lekko.

Zamrugał oczami, równocześnie lekko potrząsnąwszy przy tym głową, jakby się obudził z jakiegoś totalnego "zawieszenia".
- Achm, tak jakoś. Nie ma tu nic innego tak ciekawego.
Odparł zgodnie z prawdą, uśmiechając się przy tym.

Lekko speszona odwróciła wzrok.
- Chyba będę się zbierać... Późno już... Nie będę powodem twoich nie przespanych nocy... - mruknęła cicho nie patrząc na niego. Rzeczywiście, niebo pociemniało, jednak dla nie było bez różnicy, czy dzień, czy noc.

On zaś nawet na chwilę wzroku nie odwracał.
- Jak chcesz, nie będę Cię tu trzymał na siłę.
Odparł, wstając z miejsca i czekając na jej odpowiedź i reakcję.
- Jeśli chcesz, mogę Cię odprowadzić.
Zaproponował. Cóż, było już ciemno.

Wstała, uwalniając się z koca
- Nie, nie trzeba ja... - urwała. Zakręciło jej się w głowie, i o mało nie upadła. Zamrugała oczami. Widziała jak by przez mgłę. Jednak jak by nigdy nic, ruszyła do drzwi, no i oczywiście musiała się po chwili oprzeć o ścianę. Cała się trząsła, bynajmniej nie z zimna.

Skrzywił się lekko, widząc, że ta ledwo trzyma się na nogach. Dlatego odprowadził dziewczynę pod same drzwi. Czuł, że usilnie stara się nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. Sam zaczął się zastanawiać co mogło być przyczyną takiego stanu Denerith. Gdy oparła się o ścianę... Po prostu nie wytrzymał. Nie zostawi jej tak. Chwycił ją lekko za ramię, by się nie przewróciła mu tu zaraz na podłogę.
- Den?
Nie pytał "czy wszystko w porządku", bo pewnie odpowiedziała by mu, że "tak". To byłoby więc bez sensu. Patrzył na nią uważnie. Nigdzie jej nie puści, póki się lepiej nie poczuje.
- Może jednak zostaniesz?
Spytał, prawda, ale bez względu na to co odpowie dziewczyna nie wyjdzie stąd.

- N-nie...
Wyrwała się, i otworzyła drzwi, wybiegła z domu, i ukryła się gdzieś za nim. Oparła o ścianę, i złapała za brzuch. Powoli osunęła się po niej na ziemię, a kiedy spojrzała na rękę, ujrzała krew. Dlaczego była taka głupia, i nie opatrzyła rany? Dlaczego nie poprosiła o pomoc? Sama nie da rady wyciągnąć kuli... Zamknęła oczy starając się zapomnieć o bólu. No tak, przecież ma moc kontroli zmysłów! Starała się skupić, jednak ból jej w tym przeszkadzał. Zaklęła. Po gówno moc, której się nie da użyć?

Stał chwilę patrząc tępo na to co było za drzwiami. Dziewczyna szybko zniknęła mu z oczu, jednak kierunek mniej więcej znał. Ruszył przed siebie energicznym, szybkim krokiem. Niemal biegł. Obszedł dom i za nim znalazł Denerith. Co jest? W pierwszej chwili zupełnie go "zamurowało" i nie wiedział co ze sobą ma zrobić. Wreszcie wypuścił głośno powietrze, przymykając na tę chwilę oczy. Ot, taki sposób na przełamanie się. Podszedł bliżej do dziewczyny i klęknął przed nią. Już otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknął. Stwierdził, że i tak pewnie jej za słaba, żeby się mu przeciwstawić, więc wziął ją na ręce i ruszył z powrotem w kierunku domu.

jedyne co zakodowała, to to, że ktoś ja gdzieś niesie. Oczy miała przymknięte, a jej oddech stał się płytki, nierówny. Czy tak wygląda śmierć? Wiele razy dziewczyna myślała o śmierci, jednak w jej wyobrażeniach była ona łatwa, lekka i szybka. Znacznie łatwiejsza niż życie [ cytacik x3] Jednak teraz ów chwile wydały jej się odległe. Zaślepiona bólem, jednak przytomna, czuła też lekkie zażenowanie. Wolała umrzeć sama. bez zbędnych osób, lamentów. W ciszy, najlepiej na jakimś starym placu zabaw. Zasnąć i nigdy się nie obudzić...