Opuszczony Plac Zabaw

*Na placu niedługo potem zjawił się czarny wilk. Idąc dość sennie przez wysuszona trawę kołysało łbem zwieszonym nisko przy ziemi. Widząc białego kota siedzącego na huśtawce wilk mruknął gardłowo i przysiadł w miejscu wpatrując sie uważnie w kociczke.*

Kot przeniósł spokojne spojrzenie na wilka i zastrzygł uchem gdzieś w tył. Oprócz tego, że był na tyle inteligentny by wiedzieć, że póki nie zacznie uciekać to pies/wilk go nie zacznie gonić, to jeszcze poznał owego wilka. Szkoda tylko, że wilk nie wiedział, że to Ines siedzi na huśtawce. Puchate stworzenie ziewnęło szeroko i oblizało swoje małe, ostre ząbki. Na wszelki wypadek zaczęła opracowywać plan ucieczki.

*Jak dobrze, że wilk miał dobry nos a na dodatek posiadał też drugie oblicze. Samuel ziewnął, szeroko otwierając pysk i wciąż nic nie mówiąc podniósł się i usiadł obok huśtawki patrząc na kota szkarłatnymi oczyma z ciekawością i znajomym ciepłem.*

Zmrużyła oczy, mrucząc cicho a końcówka jej ogona kołysała się żwawo. Uniosła łapę i położyła ją na nosie wilka... no to ją nakrył. A myślała, że uda jej się utrzymać to w tajemnicy. Nakierowała uszy na Samuela i miauknęła wymownie, poruszając zabawnie wąsami.

*Potrząsnął łbem i wciśnął nos w białą sierść kotki na szyi. Szpiczaste, czarne uszy strzygły w jedna i druga stronę.* Pięknie miauczysz. *Mruknął wilk a zaraz potem wydał z siebie dźwięk zbliżony do śmiechu. Musiało to ciekawie wyglądać, kot huśtający sie na huśtawce i gadający wilk. Realia życia.*

Błysnęło światło i po chwili na huśtawce siedziała ludzka postać Ines. Poczochrała wilka po łbie, uśmiechając się szeroko. Potrząsnęła krótszymi niż poprzednio włosami, obserwując go uważnie. [Nie wspomnę już, że zmieniła twarz ] Miała na sobie czarną kurtkę i krótkie, jeansowe spodenki.

*Jak na razie Samuel nie miał zamiaru zmieniać swojej postaci... a więc wciąż siedział przy huśtawce i wpatrywał się w Ines.* Zmiany? *Wilk zdawał sie uśmiechać. Właściwie to zdawał sie mieć podobna mimikę pyska do Samuela w ludzkiej postaci.*

- Ścięłam włosy ... piesku. - Mruknęła, huśtając się lekko. Uśmiechnęła się kątem ust, nie do końca rozpoznając jego dziwaczny, wilczy uśmiech. Zeskoczyła po chwili z niej i obeszła Samuela dookoła. Nudziło jej się i nie miała ochoty siedzieć ciągle w jednym miejscu, ot co. Przystanęła w końcu i zaczęła drapać go za uchem, patrząc na niego uważnie.

*nmjt od dwóch tygodni*

Ines szła szutrową drogą, z pochyloną głową. Usiadła na ławce, nawet nie rozglądając się wokoło. Była poczochrana i przygnębiona i na dodatek musiała w nocy uciec z własnego domu. Oparła głowę na dłoniach a łokcie posadziła na kolanach tak, że włosy opadły jej na twarz.

Po przespaniu się postanowił zwiedzić okolicę. Po co właściwie go tu wysłano? No i gdzie był przełożony? No cóż jego nogi zawiały tutaj. Dostrzegł dziewczyne ,Ines i pomachał jej dłonią . podszedł i spojrzał na nią.
-hej wybacz za tamto-odrzekł lekko skrępowany.

Dziewczyna chwyciła to, co miała pod ręką i cisnęła w chłopaka. A była to niewielka gałąź. Wybacz tutaj nie wystarczy. Chociaż przynajmniej będzie miała nauczkę, by nie wpuszczać nieznajomych do siebie. Wykrzywiła usta w grymasie, bacznie obserwując Alca.

Gałąż obiła się o jego kość na ramieniu jednak oprócz siniaka nic mu raczej nie zostało.
-Może jako przeprosiny będę mogł zaprosić cię na hm kolację ? Wybacz nie wiem co tutaj mają. Jestem nowy.-odparł.-a także nie wiem co lubisz-uśmiechnął się do niej.

- Musiałbyś zasłużyć na kolację ze mną - stwierdziła, patrząc na niego nadal nieprzychylnie. Z resztą, mimo że Samuel ją porzucił, to oficjalnie z nią jeszcze nie zerwał ... ona z nim też nie. A nawet gdyby chciała z nim pójść na kolację, to na pewno nie w takim stanie w jakim teraz była. O nie.

- no cóż. dobrze. w takim razie powiedz jak mogę cię przeprosić za wczoraj.-odparł zrezygnowany. Sam by coś wymyślił ale teraz nie przychodziło mu nic do głowy a tym bardziej ze to było jego 1 miejsce jakie poznał w tym rejonie.

Machnięciem głowy odgarnęła blond włosy z twarzy i oparła się wygodnie o oparcie. Wlepiła zaintrygowane i dość władcze spojrzenie w chłopaka ... co by mu tu wymyślić ? Nad tym trzeba było się dłużej zastanowić.
- Może innym razem - mruknęła, wstając z ławki po czym ruszyła w innym kierunku.

westchnął tylko. No i co on miał zrobic?
-No dobrze. Jak coś wymyślisz daj mi znać. -odparł-będę u siebie-po czym sam usiadł na ławce nie wiedząc co dalej ze sobą zrobić.

Jeśli za nią nie poszedł, a nie poszedł, to znaczy, że na przeprosinach czy też kolacji nie zależało mu wystarczająco bardzo. Po chwili jej postać zniknęła za drzewami.

nmjt

Cóż wiedział ze wolała pobyć chwilę sama . Ale da jej tylko chwilę sam musi coś jescze załatwić . wyszedł.