Dom Denerith

Westchnęła i odstawiła znów kubek.
- Och... Po prostu chciałam trochę spokoju, i dowiedziałam się, że dostałam ten dom właśnie tutaj. Później się okazało, że tu mieszkają demony...
Parsknęła śmiechem. Rzeczywiście, cudownie trafiła. I pomyśleć, że zamieszkałaby w głupiej kawalerce w centrum ruchliwego miasta, gdyby nie, spóźnione bo nie mogli jej znaleźć, pismo.
- Cieszę się akurat, że tak zrobiłam... - powiedziała cicho przysuwając się trochę i kładąc głowę na jego ramieniu.

Objął dziewczynę ramieniem, przytulając do siebie. Uśmiechnął się przy tym ciepło i już nie spuszczał zeń wzroku.
- Nawet nie wiesz jak ja się cieszę.
Zaakcentował słowo "ja". Fakt, gdyby się tu nie pojawiła... No właśnie? Co by wtedy było? Nie wyobrażał sobie tego teraz, nie potrafił. Byłby zupełnie sam, nie miałby do kogo ust otworzyć. Horror. Co prawda była Ines... Ale... To nie to samo. Poza tym była zbyt zajęta tym swoim Samuelem, żeby znaleźć czas na to by pogadać ze Sky'em. Ten ostatni zaś nie miał ochoty się narażać na spotkania z jej... chłopakiem? Bo chyba byli parą, z tego co zdąrzył zauważyć... Pogłaskał Den po głowie, drugą, wolną ręką.

Prychnęła
- Ty z pewnością wiódł byś cudowne życie. - mruknęła z udawanym fochem.
Nagle z nieba lunął deszcz, uderzając w parapet niczym kule z pistoletu. Skrzywiła się.
- Świetnie. Jeszcze tego mi brakuje do szczęścia.
Nie lubiła zbytnio deszczu. Bo był zimny. A ona nie lubiła, jak było jej zimno o.o
Lubiła za to burzę. Wtedy coś się dzieje i można popatrzyć na interesujące błyski. Jak była mała, na jej oczach piorun uderzył w starą stodołę, która po chwili zajęła się ogniem. Od tamtej chwili interesowały ją przeróżne zjawiska atmosferyczne. To było wręcz niebezpiecznie. Rok później usłyszała o mężczyźnie, który twierdził, że przed uderzenie pioruna stał się "medium". No i oczywiście pewnej burzowej nocy, wzięła w dłoń metalowa rurę, i poszła pod drzewo o.o Cudem jednak się stał, i nie uderzyło w nią nic, oprócz ręki ojca, i jego wrzasków później.
- A ty lubisz deszcz?

Wyjrzał przez okno, gdy tylko usłyszał pierwsze krople deszczu uderzające o parapet okna. Przyjął to inaczej niż dziewczyna, ot zupełnie neutralnie. Ani się nie skrzywił, ani nie uśmiechnął pod nosem, co miał we zwyczaju, gdy spotykało go coś miłego. Przeniósł wkrótce wzrok na Denerith.
- Jest mi zupełnie obojętny. To chyba zależy od sytuacji.
Stwierdził. Faktem było, że po prostu czasami deszcz mu "pasował", gdy na przykład chciał mieć jakiś dobry powód, by nie wychodzić z domu, o ile oczywiście chciał tam zostawać. Jeśli jednak miał zamiar się z kimś spotkać lub najzwyczajniej w świecie przespacerować... Wtedy sytuacja była już inna. Jednak moknięcie na deszczu też od czasu do czasu sprawiało mu pewnego rodzaju frajdę. Pamiętał jak ze swoją paczką kiedyś się wygłupiali, tańczyli i wrzeszczeli idąc przez miasto, gdy naprawdę mocno lało. Ach, to były czasy...
- Ale chyba nie będziemy rozmawiać o zjawiskach pogodowych, co?
Uśmiechnął się do Niej, patrząc nań uważnie.

Uśmiechnęła się, na swój sposób, słodko
- A o czym?
Rzeczywiście, nie mają o czym gadać, tylko o pogodzie? Ale przecież nie mieli żadnych innych tematów, chyba. Wtuliła się do niego, czując zimno.Nie grzeją, czy co? No Żeby we własnym domu było zimno. Rozejrzała się po salonie. Na półce nad telewizorem leżał zwinięty koc [dziwne miejsce o.o). Rzuciła go tam kiedyś. Chyba. Ale nie chciało jej się wstawać, i po niego iść. Znacznie lepiej jej się w pół leżało w ramionach Sky'a. Bo tak to pewnie teraz wyglądało, bo coraz niżej się osuwała, i coraz bliżej była jego.

- Sam nie wiem. Jest tyle możliwych tematów. W sumie... Niewiele o sobie wiemy, możemy co nieco więcej opowiedzieć. Albo... Porozmawiać o obecnej sytuacji w Caresinie, poobgadywać kogoś, czy cokolwiek innego...
Wciąż gładził lekko Jej włosy, to zaraz policzek, nie odrywając wzroku od dziewczyny. Zapatrzył się, oj tak. Mógłby tak przez wieczność. Jakimś sposobem odgadnął, że jest Jej zimno, może z samego zachowania. Opuszkami palców jednej z rąk (tej, którą obejmował dziewczynę) jeździł po jej ramieniu, może dla zabicia czasu, znalezienia sobie zajęcia, a może dla własnej i Jej przyjemności.

Uśmiechnęła się ironicznie
- No więc, co tam u ciebie Sky?
Poczuła lekkie mrowienie na ręce, po której "jeździł". Tak, rzeczywiście. Było tyle tematów do obgadania, jednak zapewne z nią ta liczba zniżała się gwałtownie. Cóż, tak to już bywa. "Przeciwieństwa się przyciągają", jak sobie przypomniała słowa Sky'a. Chyba było w tym trochę prawdy. Gdyby nie było, pewnie by nie utrzymali choćby znajomości.
- Od kiedy tu mieszkasz? - zapytała nagle.
Dotychczas nie znalazła zbyt wielu stałych bywalców, którzy mieszkali, mieszkają i zamierzają mieszkać tu na zawsze. Sama jest tu w miarę długo.

Zaśmiał się krótko, kręcą minimalnie przy tym głową. Jakby śmiał się sam z siebie,,,
- Szczerze mówiąc nie wiem, jakieś... 2 miesiące? Naprawdę nie pamiętam. Nie należę do osób, które liczą każdy dzień spędzony w nowym miejscu. Po prostu... żyję i tyle.
Odpowiedział Jej. On do niewielu rzeczy przywiązywał jakąś specjalną wagę, ogólnie żył z pewnym zdrowym dystansem do wszystkiego i mało co brał na poważnie. Przynajmniej to, co nie było w jego mniemaniu ważne. Jak właśnie sprawdzanie ile to już dni mieszka w danym miejscu.
- A co robiłaś przed przybyciem tutaj? Ja studiowałem...

Wzruszyła ramionami słysząc jego słowa. Po chwili nieco się zmieszała, słysząc pytanie.
- Prawdę mówiąc miałam wybrać się na studia, był oto dawno. No ale kłopoty z rodziną... No i w końcu przeprowadzka. A tutaj chyba o studiach nie było mowy. Do tej pory nie wiem, czy jest tu jakaś szkoła. - mruknęła z lekkim rozbawieniem. Rzeczywiście, Caresin był dość odludnym, małym miejscem, i chyba nie było tu szkoły. W ogóle nie było tu dzieci. Przynajmniej dziewczyna nigdy nikogo młodego nie widziała. I same demony... Większość osób trzymała się w zbitych grupkach trzy, czteroosobowych.

Uśmiechnął się kątem ust.
- Raczej wątpie by tu jakaś była. Musiałaby być prowadzona przez demony-nauczycieli, a tego sobie nie wyobrażam.
Zaśmiał się szczerze. Rzeczywiście dziwnie by to wyglądało, a już lepiej nie mówić o prosperowaniu takiej instytucji. Bo czego by się tam te dzieciaki uczyły? Na pewno te zajęcia różniłyby się od tych w zwykłych placówkach. A może i dobrze? Może byłyby ciekawsze? Kto wie...
- Ze studiów mnie wywalili, zaliczyłem aż jeden semestr.
Mruknął, usmiechając się specyficznie.

- Brawo! - mruknęła z rozbawieniem.
On przynajmniej zaliczył jeden semestr!
- Co studiowałeś?
Sama zawsze marzyła o astronomii. Od dziecka. Uwielbiała patrzeć w gwiazdy, a na urodziny zawsze chciała coraz to nowsze książki na ten temat. Była nawet dobra z fizyki, co dobrze wróżyło. Jednak jej "geny" wszystko popsuły. Wtedy była wściekłą na samą siebie. Że akurat ona musiała zostać potworem.

- Tia... Cały jeden semestr. A co studiowałem? Informatykę, a dokładniej grafikę komputerową. Od zawsze interesowałem się komputerami i całym tym sprzętem.
Od dziecka wręcz, już jako 7-latek biegle posługiwał się wieloma programami, szczególnie tymi graficznymi. Podstaw nauczył go ojciec, potem sam rozwijał swoje zdolności. Z całą pewnością miał do tego talent. A teraz? Wszystko przepadło. Nawet nie miał u siebie komputera, bo nie był mu do niczego potrzebny, nie miało to sensu.
- A Ty?

Uśmiechnęła się lekko.
- Ja nie zdążyłam, ale planowałam iść w kierunku fizyki, a ściślej mówiąc astronomii. Od zawsze fascynował mnie kosmos.
Prawda. Czasem potrafiła nie przespać całej nocy, tylko gapić się w gwiazdy, tylko po to, by później iść do łóżka i przespać cały dzień. Szczególnie lubiła patrzyć się na księżyc. Patrzyła się na niego jak zahipnotyzowana.
- Ale pewnie i tak nic by z tego nie wyszło. - cóż, pilnym uczniem nigdy nie była, ale miała w miarę dobre oceny.
- W ogóle moja szkoła to była jedna wielka udręka. - wiedziała, że każdy tak mówi, ale to co ona tam przeżywała, to była... Masakra.

- Ja na szkołę narzekać nie mogę, bo... Wtedy jeszcze wszelką naukę miałem w głębokim poszanowaniu.
Zaśmiał się na samo wspomnienie. Och, ile nauczyciele się przez niego wycierpieli.
- Szczerze mówiąc to byłem dość dobrze znany w college'u i to raczej nie od tej pozytywnej strony.
Wzroku z Denerith nie spuszczał, patrzył na dziewczynę bez przerwy tak jakby jej widok był dla niego esencją, która umożliwiała mu egzystencję na tym świecie. No właśnie. Jak on w ogóle mógł wcześniej żyć? Teraz wydawało mu się to wręcz niemożliwe.
- Dopiero gdy przyszedł egzamin "dojrzałości" jak to mówią otworzyły mi się oczy, jakiś miesiąc przed nim... Zacząłem zakuwać i się udało. Na studiach już zupełnie wynormalniałem i zacząłem się uczyć jak przystało na dorosłego człowieka.

Popadła w zadumę, można by rzec. Niestety przerwało ją walenie w drzwi. Popatrzyła ze strachem na siedzącego obok niej mężczyznę.
- Kto może... - zaczęła ze strachem, ale ten odebrał jej zbyt szybko mowę, by mogła dokończyć. Królowa prawdziwa, nie ma co. Boi się pukania do drzwi! Ale cóż poradzić, tak natura chciała. Albo nieistniejący Bóg miał zły dzień, kiedy się urodziła. Jej usta zamieniły się w cienką kreskę, a ona sama trzęsąc się lekko wstała. Powoli, jakby chciała przedłużyć za wszelką cenę ten jeszcze w miarę spokojny moment. Zaklęła cicho gdy tylko zdała sobie sprawę, że może mówić i ruszyła powoli w kierunku przedpokoju.

Przygryzła wargę, gdy rozległo się kolejne walenie w drzwi, tym razem bardziej natarczywe. Powoli uniosła rękę i otworzyła zamek w drzwiach. Nie zdążyła jednak sięgnąć do klamki, bo drzwi otworzyły się z hukiem, odrzucając ją brutalnie w tył. Przeleciała przez cały przedpokój i walnęła w ścianę, po której osunęła się na ziemię. przez chwilę na oczy nie widziała, dopiero po kilku sekundach zauważyła postać jakiegoś mężczyzny stojącą w drzwiach. Nieproszony gość wszedł do domu i zamachnął się z całej siły na Sky'a, co z pewnością miało być ciosem. Denerith krzyknęła, ale zaraz jej własny krzyk wywołał ból gdzieś z tyłu głowy. Sięgnęła tam ręką, którą zaraz cofnęła jak oparzona. Krew, z pewnością. Bo cóż by innego?

Nie zdążyłby uniknąć ciosu, owszem był szybszy niż zwykły człowiek, ale... To był człowiek? Dlatego też zdematerializował się, zniknął. Facet uderzył w... powietrze. Sky tymczasem pojawił się tuż obok Denerith, klęczał obok dziewczyny i patrzył na nią uważnie.
- Kto to jest do cholery?
Miał nadzieję, że dziewczyna będzie wiedzieć. W końcu to do jej domu przyszedł ten palant, kimkolwiek był. Podniósł się i przeniósł wzrok na mężczyznę.
- Kim jesteś? I czego chcesz?
Warknął w jego stronę, ani na moment nie tracąc czujności. Zaciskał pięści w złości, która go ogarnęła.