Droga

Wieczór dodawał swoistej magii drodze, zaś tańczące na wietrze liście przypominały błędne ogniki z jakiejś dawno zapomnianej baśni...
Wysoki mężczyzna w znoszonym płaszczu, sztruksach, sandałach nałożonych na bose stopy i kapeluszu z zadartym z lewa rondem, powoli zdążał ku zapalającym się światłom miasta. wsparty na lasce, kulejący na lewą stopę sprawiał wrażenie jakiejś postaci na poły jedynie realnej.
- Taaak, to dobre miejsce... - Mamrotała pod nosem na brodata postać - obym znalazł tu spokój, którego tak mi potrzeba...

Był szary listopadowy ranek. Wiatr zrywał z drzew ostatnie liście. Lekko mżyło. Trakt którym szłam już czas jakiś przerodził się w miejską ulicę. Teraz szłam już po brukowanej kostce ku bramie miasta- tego do którego idę czas jakiś. Tuż przed bramą zerwał się jeszcze silniejszy wiatr więc musiałam mocniej nasunąć kaptur na głowę. Wartownicy stojący w bramie wylegitymowali mnie a ja ślicznie się uśmiechnęłam i weszłam do miasta- tego do którego zmierzam czas jakiś.

Jesień dawała sobie we znaki.
Colette, mając założony kaptur na głowie, szybkim krokiem przemierzała drogę prowadzącą do miasta. Zaczynał padać deszcz, a na niebie chmury kłębiły się tylko coraz bardziej. Kosmyki jej kasztanowych włosów, wyglądając z kaptura, równocześnie z jej ruchami unosiły się do góry i opadały.
Gdy ulewa rozpętała się na dobre, Col jedynie przyspieszyła kroku i prawie biegnąc, dorwała się do bramy. Szybko przez nią przeszła, nawet nie zaszczycając spojrzeniem strażników.

idąc sobie drogą postanowi że coś od siebie jej da jednak nie natknął się na żaden sklep. Co za dziura. Tak więc musiał zrobić coś sam. Wyjął kawałek kości po czym ukształtował go w mały medalik. Bardzo łądnie wyglądał. Mijając las z korzenia zrobił linkę. Tak więc powstał jego amulet dla niej. Nawet slicznie wygladał. w koncu droga była dłuuga.