Stary cmentarz

Zza drzewa wyłoniła się jakaś ciemna postać. Szła szybkim krokiem rozglądając się, czy aby na pewno nikt jej nie śledzi. Po chwili odetchnęła spokojnie, i usiadła na najbliższym nagrobku. Denerith rozglądnęła się wokół, i ściągnęła kaptur, który zasłaniał jej twarz.

Wkrótce w mroku, który już zupełnie zapanował na cmetarzu można było dostrzec jakąś naprawdę ciemną postać. Sky przemierzał ten teren ubrany zupełnie na czarno, co utrudniało zobaczenie go, a przynajmniej tam gdzie panowała zupełna ciemność. Szedł czymś w rodzaju ścieżki ze wzrokiem wbitym w podłoże, zamyślony. Jak zwykle, gdy dopisywał mu nastrój miał na sobie swój czarny, ulubiony płaszcz. Często ubierał go nawet gdy było dośc ciepło. Dziewczyny nie zauważył, przynajmniej nie od razu.

Wzdrygnęła się lekko. Może i nie było zbyt widać ów mężczyzny, ale z pewnością było słychać jego kroki. Dziewczyna zaklęła w duchu. Ani trochę samotności, ot co. No cóż, trzeba będzie go spławić. A może nie okaże się ów debilem, jakich dotychczas spotykała?

W pewnym momencie zatrzymał się, najwyraźniej wyczuwając czyjąś obecność, może podświadomie. Obrrócił się w stronę dziewczyny, od razu ją dostrzegając. Przez jego twarz przebiegł cień uśmiechu, po czym ruszył przed siebie w kierunku nieznajomej. Zatrzymał się jakiś metr przed nią samą.
- Witaj.
Przywitał się, równocześnie lekko uśmiechając. Samotność lubił, ale tylko do czasu. Wolał spędzać czas z innymi.

Cóż za zbiorowisko, a wydawać by się mogło, że cmentarz to miejsce ciche i spokojne. Spojrzałam w dół na dwie postaci, które w nierównych odstępach przeszły pod drzewem na którym siedziałam. Założyłam kaptur na głowę zasłaniając swoją twarz, tak na wszelki wypadek.

Przeciągnęłam się widząc, że tajemnicza para nie ma zamiaru się ruszyć. Byli obojętni na otoczenie, jakby zamarli. Zeskoczyłam z drzewa, lądując ugięłam kolana i znalazłam się przy ziemi kucając. Rozejrzałam się, jak to mówią czujności nigdy za wiele. Wstałam

Nie widząc nikogo ani niczego wartego większej uwagi poprawiłam kaptur i ruszyłam wzdłuż nagrobków kierując się w stronę wyjścia. Otworzyłam furtkę, która wydała z siebie cichy jęk protestu i odeszłam z tego miejsca

Stał tak i stał, aż wreszcie można powiedzieć, iż się ocknął. o.o Kiwnął lekko głową do Den i opuścił cmentarz.

Przekręciła oczami, i sama oddaliła się w mroku.

[zt]

Wylądowała mocno na ziemi., Cała zapłakana, trzymając się za bok ruszyła chwiejnym krokiem w kierunku najbliższego nagrobka. Otuliła się skrzydłami, i usiadła na nim, płacząc cicho o.o

Zżerało go poczucie winy i własnej głupoty od dłuższego czasu. Szukał dziewczyny niemal wszędzie i już powoli tracił nadzieję na to, że ją znajdzie. Chciał przeprosić... Idiota, idiota, idiota... Ot, całe jego myśli. Jakieś urozmaicone, nieprawdaż? Ach... Największą jego wadą było to, że nie potrafił trzymać języka za zębami, zero wyczucia. Wreszcie dostrzegł znajomą mu postać i powoli, ostrożnie podszedł do Denerith.
- Den?
Szepnął niemal, by jej nie wystraszyć.

Przełknęła lekko ślinę, i odwróciła głowę. Nie wiedziała, czy może spojrzeć na niego "normalnie". Westchnęła cicho, jednak jej oczy dalej były dwoma małymi wodospadami, wylewającymi łzy skrywane przez tyle czasu... o.o

Nie mógł znieść tego spojrzenia. Wszystko na dodatek z jego winy. W pierwszej chwili, jakby broniąc się zamknął oczy, a zaraz potem spuścił wzrok, ponownie je otwierając zaś spojrzenie wlepiając w ziemię.
- Wybacz, wybacz mi moją głupotę... Nie powinienem... Jestem idiotą.
Już miał zamiar usiąść obok, ale... Powstrzymał się. Nie wiedział jak ona zareaguje, a dostać nie miał zamiaru choć należało mu się.

Dalej milczała, i nie patrzyła na niego. Ujrzała, że jej rana krwawi. Widocznie podczas lotu musiały pęknąć szwy. Westchnęła, i zamknęła oczy. Skrzydła znikły, jednak dziura w bluzce została, przez co było jej zimno o.o

Fakt, było dość chłodno... Jedyne co miał na sobie, jeśli chodzi o część powyżej pasa to t-shirt i koszula. Ściągnął więc tę drugą i narzucił na Denerith, zaraz potem siadając obok niej na nagrobku. Nie zauważył w pierwszej chwili rany, bowiem wciąż szukał wzroku dziewczyny. Taa... Najpierw nie mógł nań spojrzeć, teraz zaś usilnie starał się to zrobić.
- Den, przepraszam... Błagam, powiedz coś.
Już wolałby usłyszeć wiązankę wyzwisk niż być zdanym na tę ciszę.

Zrzuciła z siebie koszulę
- Nie przepraszaj. Po prostu.. .Jestem typem osoby, która nie znosi wspomnie...
Westchnęła. W końcu przestała płakać. Uniosła lekko głowę, ocierając rękoma twarz. o.o

Taa... Dobrze, że jej nie objął, bo taki miał wcześniej zamiar. Skończyłby tak jak koszula - na ziemi. Zerknął na nią tylko kątem oka, zaraz jednak powracając wzrokiem do Den. Ucieszył się, gdy tylko przestała płakać, zawsze coś. Teraz dopiero zauważył, że rana najwyraźniej znowu się otworzyła.
- Musisz iść z tym do szpitala...

Nie ma m owy - powiedziała z lekkim naciskiem. Znów odwróciła głowę
- Ja... Nie lubię szpitali
xd

- W takim razie albo pójdziemy do mnie albo do Ciebie, bo trzeba coś z tym zrobić.
Na pewno samej jej tu tak nie zostawi. W gruncie rzeczy martwił się o nią.
- Popatrz na mnie.
Nie cierpiał, gdy ktoś odwracał głowę. Co to w ogóle za rozmowa wtedy?

- Nie potrzebuję opieki... - mruknęła cicho, ale przekręciła głowę Teraz patrzyła mu prosto w oczy. Jednak po chwili znów odwróciła wzrok. .o.o

- Nie wydaję mi się... Skoro sama nie potrafisz o siebie zadbać, potrzebujesz jej.
Odparł. Nie byłoby w stanie jej zostawić... I miał gdzieś to co ona mówiła czy też myślała na jego temat. Po prostu przykleił się i koniec. Nie odpuści.
- I patrz na mnie, a nie gdzieś na bok.
Zabrzmiało to dosyć stanowczo, ale nadal była to po prostu prośba. Chwycił lekko za jej podbródek i przekręcił głowę dziewczyny w swoją stronę.

Westchnęła, dalej nie patrząc na niego.
- Dlaczego się o mnie martwisz? Nie sądzę bym znaczyła coś dla ciebie...
Oczy jej się zaszkliły, po chwili utkwiła w nim smutne spojrzenie o.o

- Na pewno znaczysz dla mnie więcej niż myślisz...
Normalny facet nic takiego by teraz nie powiedział, ale nie Sky... Zawsze był szczery i mówił to co myślał. Taka już jego natura. Faktem było to, że zdążył ją polubić, przywiązać się w pewien sposób i teraz nie da nikomu zrobić jej krzywdy. I on urodził się demonem? Śmieszne. Bardziej pasowałby do aniołów. o.o W każdym razie należał do osób, które szybko potrafiły obdarzyć sympatią innych, to też w jego przypadku o przyjaciół nie było mu trudno.
- Nie jesteś mi obojętna. Tak jak każdy kto przejdzie obok ulicą... Po prostu. Lubię Cię. Może to i durne, ale Cię lubię.
Gdy przeszedł do tej drugiej części odnośnie "lubię" zmienił ton głosu, a na jego twarzy pojawił się szczery uśmiech.

Uśmiechnęła się ironicznie, z lekkim... Rozczarowaniem?
- Czyli jestem dla ciebie nikim. "Nie jesteś mi obojętna. tak jak każdy kto przejdzie ulicą"...
Westchnęła i wstała z lekkim trudem
- Myślałam, że nie jestem dla ciebie "każdym"...
Westchnęła i ruszyła szybko w kierunku wyjścia z Cmentarza. Niestety była zbyt wyczerpana, by latać... o.o